Stef Paglia (B) CD release "Never forget" MOD Hasselt (Move2Blues) (28-03-2019) reporter & photo credits: Freddie info club: Move2Blues info artist: Stef Paglia © Rootsville 2019

Toen Stef Paglia als tiener door zijn vader geïnitieerd werd in de blues stond het al vlug in de sterren geschreven dat zijn toekomst die richting zou gaan uitgaan. Zijn grootste bekendheid verwierf hij als gitarist bij de succesvolle Belgische formatie de "Bluesbones". Met deze band stond hij onder meer op "Blues Peer" en wonnen ze in 2016 de "Belgian Blues Challenge", wat dan weer resulteerde als runner up bij grote broer de "European Blues Challenge". In ieders bucket list staan wel zaken die zouden moeten worden aangevinkt in je leven en eentje daarvan was bij Stef Paglia het oprichten van een eigen band.

We stonden op de eerste rij toen Stef Paglia zijn eerste officiële stappen kwam te zetten als zanger en dit tijdens een "live" concert met als trio ook nog Nico en Edwin, beiden zijn kompanen van bij de "Bluesbones", we schrijven 11 oktober 2015 (concert report). Het was meteen ook de stap naar zijn eigen "Stef Paglia Trio". We zagen Stef ook zo evolueren als beloftevolle knaap tot de gevestigde waarde die hij nu is. Eén van zijn allereerste concerten met zijn trio op Belgische bodem was op de "Hookrock Indoor" in 2017 (concert report) en zo stonden we alleen als reporter te supporteren tijdens zijn aantreden op "Rock 'n Ride" te Zepperen (concert report). Vorig jaar tekende hij present op de "Hageland Blues & Roots Night" (concert report), op "be-Mine Blue" (concert report) en op de "Rock & Blues Night" te Ham (concert report). Het is van in de beginne het handelsmerk geweest bij Rootsville om van meet af aan aandacht te besteden aan eigen Belgisch talent, dit nog voor ze echt in de spotlights te komen staan.

Nog zo een aan te vinken "to do" bij Stef was het uitbrengen van een eigen album. Na het opzetten van een crowdfunding kwam dit dan ook tot stand en zo staan we hier vanavond bij "Move2Blues" in de MOD te Hasselt voor de release van zijn "Never Forget" (album report), de misschien wel meest persoonlijke mijlpaal in zijn carrière.

Gelukkig was het in de grote zaal dat dit event zou plaats vinden anders zaten ze hier met een probleempje. De zaal goed gevuld en tegen de klok van 00.90PM en we waren klaar voor twee sets. Geen specifiek voorprogramma maar een eerste set waarbij integraal het album "Never Forget" zou worden gespeeld. Tijdens de twee set zouden ze dan al freewheelend enkele gasten laten aandraven om er een echt feestje mee te gaan bouwen.

Na een korte instrumentale intro werd "Watch Out" de opener en zo zou Stef Paglia hier woord houden om het album integraal te gaan afspelen. Gewapend met zijn "Telecaster" laat hij zich uiteraard begeleiden door zijn vaste begeleiders, bassist Geert Schurmans en de Canadese rock drummer pur sang Joel Purkess. Met het daaropvolgende "Take Me Away" zitten we bij het betere werk wanneer het bluesrock aanbelangt. Ook het ietwat met funk geïnfecteerde "Freedom" doet de grooves en gitaarlicks tot achter in de zaal belanden.

Meteen dan al een soort cool down met het mooie soulvolle slowbluesje "The Dead Tree" alvorens Stef met zijn gedachten terug keert naar de man waardoor dit alles begon, zijn vader. "Mystery Heaven" is een instrumentaal beauty'ke dat hij kwam te componeren ter nagedachtenis aan de man die hem zo dierbaar was, en nog steeds is. Even bekomen van de emoties bij iedereen en terug volle gas met het rockende "Twilight". Ook bij bluesrock mogen we niet vergeten waar het allemaal om draait en dat is de blues. Aangedreven door een indringende slide krijgen we dan met "Dirty Woman" een voorbeeld van 21th Century Blues. We krijgen nog "Crush On You" en we weten allemaal voor wie dit is geschreven ;-). Met "Head Into The Unknown" en " Warmth Instead Of Cold" zit het officiële gedeelte er hier op en kan de merchandising beginnen. De headbangers mogen nu de zaal verlaten...Toch ook nog vermelden dat enkel "Freedom" een cover is van Jimi Hendrix en voor de andere negen nummers het originals betreft van Stef, die de credits naar zich toetrekt voor de muziek, en de lyrics daar stond vriendin Iris Teunissen borg voor. De producer van deze "Never Forget" was niemand minder dan Wayne Proctor.

Onder de lokale bevolking hier in de "MOD" toch ook wat collega's, en zo zijn er zijn bro's van bij de "Bluesbones" en de bijna voltallige bezetting van "Black Cat Biscuit', maar dat heeft zo ook zijn reden. De Vlaamse afvaardiging van die "Boogie" beesten tekenen ook present net als uiteraard ook enkele festival afgevaardigden zoals "be-Mine Blues", "Oetslovenblues", "Hookrock" en "Gevarenwinkel". Eksjuusme wanneer ik er enkelen heb over het hoofd gezien en die van "Move To Blues" moeten hier uiteraard aanwezig zijn, vaneiges da!

In de wandelgangen blijft de stand van de merchandising uiteraard permanent bemand maar binnen moet de aanzet worden gegeven voor het afsluitende feestje. Om de bluesrockers onder de aanwezigen nog even te behagen brengt dit "Stef Paglia Trio" eerst nog nummers als "I Got It Made" en "Blue Eyes". Tijd om de eerste special guest op het podium te roepen en met enige vertraging is daar dan Marc Sepansky, de bluesharper van "Black Cat Biscuit". Marc was het al in mijn oor komen fluisteren, zijn taak vanavond een slowbluesje en een shuffle. Het slowbluesje werd "3 O'Clock Blues".

Dit in 1946 geschreven 12-bar bluesje van Lowell Fulson kende pas de grote doorbraak door de opname van BB King in 1952. Vanavond vallen de monden van de bluesliefhebbers meteen open bij de versie van Stef Paglia en bluesharper Marc Sepansky. Niet zo maar een lucratieve jam maar een hemelse conversatie van een Mississippi Saxofoon en een Telecaster. Blues ten top! Verandering van gitaar dan voor Stef en met zijn "Eastwood Airline" krijgen we in eerste instantie een potje Delta slide alvorens uit te monden in een waanzinnige shuffle op "Crossroads" aka "Cross Road Blues" van de godfather of blues, Robert Johnson. Was dit even genieten en een dikke pluim ook voor Mark Sepansky, gewoon top!

Met de volgende aankondiging werden er meteen twee "krakken" in hun vak voorgesteld. Zo was er string bender Stijn Bervoets die zijn blanke "Strat" ter hand nam en voor de soulvolle klanken werd niemand minder dan de blues- en soulshouter Phil Bee helemaal uit Nederland overgevlogen ;-). Het applaus was nog maar net uitgedijd of de handjes konden al terug op elkaar voor dit fantastic duo die dit "Stef Paglia Trio" kwam ter vervoegen. Insiders weten uiteraard dat ook deze Stijn Bervoets een meer dan begenadigd bespeler van de six-strings is en dat laat hij dan maar meteen ook horen. De soulvolle vocals van Phil Bee maakt het plaatje op Freddie King's "Big Legged Woman" compleet en na de hemelse conversatie tussen de "Strat" en "Tele" krijgen de gitaarfreaks aanwezig een muzikaal orgasme. Wij besluiten zo van you ain't seen nothing yet. Nummers als "Little WIng" en "Hatman" geeft enkel als gevolg dat de temperatuur hier nog behoorlijk komt te stijgen en dan krijgen we nog de grote finale met SRV's "Cold Shot", waanzinnig en job well done!